ایرانیان باستان فرودین ماه را به دلیل سنن‌ها و آداب و رسومی که در آن وجود داشت، مقدس و محترم در نظر می‌گرفتند. مهم ترین علتی که موجب تقدس این ماه شده اعتقاد به آفرینش جهان در این ماه است. از میان جشن‌هایی که در این ماه برگزار می‌شد، نوروز در ایران و برخی کشورها به یادگار باقی مانده است. روایات بسیاری در مورد نوروز نقل شده که جنبه‌ی داستانی دارد. بنابراین احتمالا مهم ترین علت پیدایش این جشن، آغاز بهار، رستاخیز طبیعت و تجدید زندگی می‌باشد.

ابوریحان بیرونی علل مختلفی را برای پیدایش نوروز نقل کرده است که بارز ترین آن، نسبت دادنش به جمشید است. نسبتی که فردوسی موجب ترویج و شهرت آن شد. و همین امر از سوی تقارن جشن‌ها و سنت‌های متعدد در فروردین، امتیاز ویژه‌ای به نوروز داده است. جشن‌هایی که از 26 اسفند آغاز و تا اواخر فروردین ادامه می‌یافت. از جمله این جشن‌ها می‌توان به فروردگان، فروردینگان، جشن‌های آفرینش، آبریزگان و سروش‌روز اشاره کرد.

هرچند که اهمیت داشتن نوروز به سبب آغاز بهار، اعتدال بهار وتجدید حیات بوده است اما در طول سالیان این عقیده شکل گرفته که ماه فروردین، ماه فروهر‌های مقدس و جشن ویژه‌ی آنان است. ایرانیان باستان بر این باور بوده‌اند که فروهر نیک، در گذشته برای دیدار خویشاوندان خود به زمین می‌آمدند. در باور آنان آدمی از پنج نیرو شکل گرفته که فروهر یکی از این نیروهاست.